Ante aetatem nostram—qua omnes veluti pecora, natura prona atque ventri oboedientia, nullas communes fabulas habent nisi “siderea bella” vel quæcumque καθάρματα cappa induta Ruscisilvenses repetere vendereque gestiunt—solebant homines fabulas populares invenire atque inter se partiri. Neque “populares” vel “communes” fabulas debemus putare per sæcula traditas, sed sæpe ab auctoribus inventas, scriptas, divulgatas, unde in vulgus serpserunt mutandæ renovandæque.
Josephus Magaracus fertur undevicesimo sæculo in metallo ferriario quodam Europæo, fortasse Bohemico, esse natus atque in fornace eruditus, ut qui non homo videretur sed vir chalybeius. In Americam translatus coepit in Pennsylvania civitate laborare quodam in chalybario, ubi chalybem nudis suis manibus miscebat, et ita ardenter laborabat, ut nullum tempus sumpserit ad cibum edendum neque ad aquam bibendam, neque ullam feminam in matrimonium duxerit, ne umquam ab officina abesset ad officia conjugalia obeunda. Itaque vir unus sic laboravit, ut undetriginta viri non poterant.
Olim accidit, ut Josephus in vico quodam inesset, ubi festi diei agendi causa certamen fortitudinis paratum esset. Qui certare voluerunt, tria pondera immensa, quorum unumquodque prioribus majus fuit, supra caput tollere debebat; præmium cujus certaminis constitutum erat matrimonium: nam Maria, speciosissima filia viri divitis et nubili ætate, in qua natura rerum nihil exerraverat nisi quod mortalem statuerat, in matrimonium collocanda erat victori, ut qui vir totius vici fortissimus videretur. Ne nimis longam faciam fabulam, cujus eventum jam facili conjectura consequi possitis: Josephus noster non solum alios viros superavit, sed eos ipsos omnes in onere tollendo sedentes supra caput sustulit. Sed Mariam in matrimonium non duxit: inutilem enim rem sibi videbatur uxorem habere et a chalybario abesse. Itaque victor quendam e victis sivit suum præmium ferre.
Sed adeo fortis peritusque fuit artis chalybeiæ, ut totam regionem repleverit viis ferriviariis pontibusque et caminis et aliis rebus chalybeiis; quo facto, cum copia chalybis non solum satis sed nimis ampla videretur, nemo cupivit chalybem emere, et pretium chalybis ita deminutum est ut pro luto haberetur. Chalybarium itaque erat claudendum atque opifices erant domum mittendi; Josephus ipse animo demissus est et maerebatur. Ultimo die, quo chalybem facturi erant, opifices, cum in chalybarium intravissent, Josephum invenerunt supra catino stantem et paratus qui in liquefactum chalybem se præcipitaret: qui dixit se velle ipsum fieri fortissimum chalybem, qui umquam factus esset. Neque potuerunt opifices prævenire, ne Josephus mortem, quem cupivisset, adipisceretur.
Nomen gentilicium, quod Josephus gerebat, videlicet “Magaracus,” a quibusdam ferebatur significare industriam: nam qui sic dicunt, sunt aut mendaces aut incuriosi, qui omnibus, quæ audiunt, credunt. Nam sermone Croatico “Magarac” sibi vult “asinum,” pecus tam stultum quam laboriosum. Quis enim nisi asinus stultissimus laborem matrimonio præfert?