Respondere volui Irisato, quī dē parcōrum offerumentīs scripsit:
Quinque quī dīvīs obolōs relinquit
et stipem per crāticulōs in arcam
æris immittit, memor esse dēbet
quid sit agendī:
Ut bis inclīnet caput ante nūmen,
deinde bis plaudat manibus coactīs,
et suum rursus caput ante nūmen
flectat avārus.
Cūr “avārus?” forte velis rogāre:
Alter Martī est pentabolum datūrus
Quis habēns drachmam, nisi quī timēbit
perdere nummum?
Die Martii proximo cum viserem templum “Kainan” nomine in extremo paeninsulae Miurensis loco situm satisque notum, forte vidi sacerdotem atque virginem pulcherrimis vestimentis indutos offerumenta e templo efferre. Cum autem prope eos precarer, errorem feci non minimum: oblitus sum tintinnabuli concutiendi. Attamen, fortasse deorum gratia, non solum nihil mali mihi accidit, sed etiam modo mirabili pretia syngrapharum mihi aucta sunt. Quam generosi largique sint dei nostri!
Oportet igitur me similem errorem in precando admittere: nam cupio et ego ditescere.