Apud antiquos jure Latii comprehendebantur connubium, commercium, jus migrationis: quorum duo præcipue, videlicet commercium et jus migrationis, tractantur a nostræ ætatis hominibus, qui in re publica versantur. Hodie enim inter acta diurna legi sententiam Mattæi Renzi, summi magistratus Italorum (tertii qui post Silvium Berlusconi nullo populi suffragio creatus est), qui, cum Jeremias Hunt Britannorum minister saluti publicæ præpositus scripsisset se censere Britannis commercio cum ceteris Europæis gentibus fruendum libero sed jus migrationis in formam Britannis commodiorem reformandum, diurnariæ de illa re percontanti respondit hoc:
Italian PM @matteorenzi: UK can’t have single market access w/o free movement. Can’t have only the “good things.” https://t.co/QiETOrhIXk
— Christiane Amanpour (@camanpour) June 28, 2016
Mea opinione fieri non potest ut aliquis civili communitati conjungatur tantum in rebus bonis, nec malis. In unaquaque familia, qui in familia consociatur, eum oportet et bona et mala accipere. Fieri non potest ut loquamur de commercio nisi etiam accipiamus consensum de migratione. Fieri non potest ut ad communitatem spectemus de re œconomica sed non de moribus et officiis.
Quodsi verba Matthæi Renzi recte intellegimus, commercium habendum est bonum, malum vero jus migrationis, sive ea placita de jure migrationis quæ nunc in Europa valent. Cur igitur, si secundum etiam magistratus sententiam cives Europæi damnum quoddam et detrimentum e migratione accipiunt, non vult idem magistratus cavere ne cives illud detrimentum capiant? Nonne prudentis et sapientis est vitare malum, quod non solum percipitur et cognoscitur sed etiam coram diurnariis et populo a magistratu malum esse dicitur? Magistratus, si existimat aliquid esse malum, cur vult cives idem malum pati?