De Mariano Rajoy

Spectamus nunc a longinquo ea, quæ in nomine populi Catalaunici et in nomine regni Hispanorum aguntur. Ex altera parte contra leges jamdudum acceptas Catalauni nituntur sui juris fieri; neque hoc vi, sed potius suffragiis popularibus temptant, id quod a moderatoribus Europæis summo horrore timetur (ut in Britannia nuper, abhinc nonnullos annos in Hibernia videbamus). Ex altera parte secundum easdem leges et consensu jurisprudentium regimen Hispanicum vim in magistratus et populum infert, jus libere dicendi tollit, hæc omnia adeo inconsulte agitat ut dignitatem gravitatemque Hispanis magistratibus dignam perdat. Exercitus enim custodum publicorum missus est navibus non longis nec bellicis sed voluptariis, quæ puerilibus ornatæ sunt imaginibus, ut urnas arcasque suffragatorias necnon ipsas chartas, quibus populus posset voluntatem suam Hispanis pacifice ostendere, vi arriperent.

Mariani culpa hoc factum est.

Quibus factis, parum interesse perendie videbitur an Catalauni cras suffragia ferant necne: nam Marianus Rajoy, qui etiam post involucra pecuniæ plena et omnia alia dedecora adhuc auctoritate fruitur, his rebus stultissime actis dignitatem regiminis adeo profligavit ut non intellegemus, si perendie pergat munere fungi ministri primarii. Quomodo enim potest senatus fidem tribuere tali magistratui, quippe qui etiam ineptior quam corruptior esse videatur?

Marianus tamen unum quidem habet amicum ac fautorem: videlicet Donaldum Triumphum, qui Marianum nuper convenit et in contione coram diurnariis dixit sibi malum visurum, si Catalauni suffragiis popularibus contra leges habitis libertatem sibi vindicarent. Sed, Donaldus quod dicit diurnariis, in vento et rapida scribere oportet aqua.