Plato in Phaedro scripsit:
καὶ ὅταν μὲν ἐκεῖνος παρῇ, λήγει κατὰ ταὐτὰ ἐκείνῳ τῆς ὀδύνης, ὅταν δὲ ἀπῇ, κατὰ ταὐτὰ αὖ ποθεῖ καὶ ποθεῖται, εἴδωλον ἔρωτος ἀντέρωτα ἔχων· καλεῖ δὲ αὐτὸν καὶ οἴεται οὐκ ἔρωτα ἀλλὰ φιλίαν εἶναι. ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν, ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ δή, οἷον εἰκός, ποιεῖ τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺ ταῦτα. (255e)
Quem locum Marsilius Ficinus in sermonem Latinum sic vertit:
Itaque presente illo, dolere ut ille similiter desinit; absente vero desiderat vicissim desideratus, mutuum amorem tanquam amoris simulachrum possidens; nec amorem ipsum, sed amicitiam et vocat et putat. Cupit ergo ferme ut ille quamvis moderatius videre atque assidua consuetudine perfrui; et ut par est post hac protinus hec facit.
Aliquid deest. Vel, quo exactius loquar, duo gradus desunt de quattuor a Platone nominatis.