Quibusdam pensis absolutis, cum nunc satis temporis subsecivi habeam ut per rete universale tamquam pecus pabula læta persultans grasser atque amicorum commentarios perlegam, animadverto Rosam scripsisse περὶ ἔρωτος καὶ θανάτου. Nec nego ipse quendam inter amorem, mortem, somnum celeres deos alatos apud Græcos extitisse nexum, sed suspicor auctores antiquos de amore ejusque contrario rogatos responsuros fuisse se non morti amorem opponerent sed discordiis. Legimus enim apud Hesiodum in Theogonia amorem (ἔρωτα), solutorem tam membrorum quam curarum et inter deos immortales pulcherrimum, vim fuisse primam, quæ materiam rerum in mundum mortalesque informaret. Sed oblivisci non debemus Hesiodum et alterum carmen panxisse, Opera Diesque inscriptum, cujus argumenta suam originem non ab amore trahunt sed discordiis: nam non unam fuisse discordiarum (ἔρίδων) naturam sed duas, quarum altera bellum et malum secum affert, altera vero invidiam qua homines cogat ad opera suscipienda. Itaque possumus, si carmina Hesiodi conferimus, intellegere mundum inter τὸν ἔρωτα et τὰς ἔριδας dividi, quod ad animum vocat etiam Platonem, apud quem in uno et duobus indefinitis, in harmonia et differentiis, est origo seu natura rerum quærenda.