Femina quædam Floridensis et magis vestimentorum ornatui quam saluti aut rationi dedita, quæ litorales partes meridionales voluptatis locos visendi causa lustrabat, aliam Miamiæ vidit calceis e crocodili corio factis indutam et invidia est statim correpta. Itaque se cito contulit ad tabernam vestiariam, ubi talia calceamenta sibi emeret. Sed ingenti pretio obstupuit et coram mercatore questa est; qui non sine sarcasmo respondit eam debere arma potius emere ac pro semet ipsa crocodilos venari. Illa breviter rem tacite consideravit et, præter tabernarii opinionem, assensa est: se Americanam, industria præditam et jure arma ferendi a Deo donatam, debere libertatem exercere felicitatis suis viribus pesequendæ; et est statim profecta.
Postridie in immensis paludibus meridionalibus custos saltuarius, qui lintre vehebatur, miratus est, cum ex inopinato feminam videret bene vestitam atque etiam melius armatam, quæ in vadis staret ubi aqua usque ad coxas eam tegeret. Eam celeriter petivit crocodilus sævus, immanis, esuriens: sed dicto celerius illa sclopum ad umerum sustulit et cælum terribili tonitru implevit; deinde magno nisu corpus mortui crocodili volvit atque etiam tonitru terribilior magna ira exclamavit.
Vidit tunc saltuarius septem alia crocodilorum corpora prope in aqua nutantia et similiter inversa. “Heus, tu,” inquit, “quid agis, vesana?”
Cui “Irascor!” respondit. “Nam totum diem perdidi. Ne unus quidem horum crocodilorum calceos gerit!”
Moralizatio: Noli feminas vexare Floridenses, quia armatæ sunt atque insaniunt.